نکات برجسته استاندارد شماره 4 ایران (ذخایر، بدهی های احتمالی و دارایی های احتمالی)
هدف استاندارد حسابداری شماره 4 ،اطمینان از بکارگیری معیارهای شناخت و مبانی اندازه گیری مناسب در مورد دخایر، بدهی های احتمالی و دارایی های احتمالی و نیز افشای اطلاعات کافی در یادداشتهای توضیحی برای درک بهتر ماهیت ، زمان بندی مبلغ آنها توسط استفاده کنندگان صورتهای مالی می باشد.
این استاندارد ، ذخایر را به عنوان بدهی هایی تعریف کرده است که زمان تسویه و یا تعیین مبلغ آن توام با ابهام نسبتا قابل توجه می باشد. اصطلاح “ذخیره” در مورد اقلامی از قبیل کاهش ارزش دارایی ها و مطالبات مشکوک الوصول نیز بکار می رود. این اقلام مبلغ دفتری داراییها را تعدیل می کند و مشمول این استاندارد نیست.
این استاندارد درمورد ذخیره تجدید ساختار (شامل عملیات متوقف شده) کاربرد دارد. هنگامی که تجدید ساختار منطبق با تعریف عملیات متوقف شده باشد، طبق استاندارد حسابداری شماره 31 با عنوان “دارایی های غیر جاری نگهداری شده برای فروش و عملیات متوقف شده” موارد افشای بیشتری ضرورت دارد.
اصطلاحات ذیل در استاندارد حسابداری شماره 4 (ذخایر ، بدهی های احتمالی و دارایی های احتمالی ) با معانی مشخص زیر بکار رفته است:
ذخیره :
نوعی بدهی است که زمان تسویه ویا تعیین مبلغ آن توام با ابهام نسبتا قابل توجه است.
بدهی:
عبارت از تعهد انتقال منافع اقتصادی توسط واحد تجاری ، ناشی از معاملات یا سایر رویدادهای گذشته است . ادامه مطلب...